اشعار

شکـر خـدا که بوی محـرّم گرفته‌ام            در کوچه‌های سینه زنی دم گرفته‌ام

شکرخدا عبادت من روضه‌های توست            در دل دوبـاره هـیأت ماتـم گرفته‌ام

گاهی کنار روضه‌ات از دست می‌روم            با چشمهای پُر شفق و غـم گرفته‌ام

این آبـروی نـوکـری هـیـأت تـو را            از دستـمال مـشکی اشکـم گـرفته‌ام

دیگر هراس روز قـیـامت نمی‌بـرم            وقتی دخـیلی از پَر پـرچـم گرفته‌ام

با تـربت تو کـام دلـم را گـشـوده‌اند            عمری اگر که بوی محـرّم گرفته‌ام

گفتم میان روضه از اعجاز چشمهات            دیـدم رسیـده‌ام به حـوالی کـربـلات

روز و شب در دل دریایى خود غم داریم            اشک، ارثى ست که از حضرت آدم داریم

شادى هر دو جهان در دل ما پنهان است            تا غمت در دل ما هست، مگر غم داریم؟

گاه در هـیأت رعـدیم و پُـر از طوفـانـیم            گـاه در خـلـوت خود بـارش نـم نم داریم

تـازه آغـاز حـیـات است شهـیـد تو شدن            ما فـقـط غـمـزۀ چـشمان تو را کم داریم

عقـل در دایرۀ عـشق تو سرگردان است            عقل و عشق است که در ذکر تو باهم داریم

در قـیامت دل ما در پى قـد قامت توست            ما چه کارى به بهشت و به جهنم داریم؟!

خـنده‌ات جنّت و اخـم تو عـذابى ست الیم            خـوف داریم اگـر از تو، رجـا هم داریم

از ازل شور حسین بن على در سر ماست            تـا ابــد در دل خـود داغ مُـحــرّم داریـم

بـاز فـصلِ عــزا و مـاتـم شـد            بـاز هـم مــوسـمِ مُــحــرّم شـد

روزیِ این دو ماهِ ما اشک است            گریه بر داغِ عـشق، مرهم شد

رحمتِ حـق نـثـارِ چـشـمی که            خیس، حتی به قدرِ یک نم شد

دم گـرفـتـیم با: حـسین، حسین            اسـمِ اربـاب، اسـمِ اعـظـم شـد

روضه‌خوان گفت: السلام علیک            نـاگـهـان از گـنـاه‌ مان کـم شـد

جـان به قـربانِ تشـنه‌کـامی که            هر قَدَر نیزه خورد، محکم شد

روضه مانند زخـم‌ها باز است            زیـر انـبــوهِ تـیـغ، درهــم شـد

بـدنـی روی خـاک افـتـاد و...            یـک‌تـنـه آبــروی عــالــم شــد

کـاروان، کــاروانِ شــور آور            کـاروان، اشـتـیـاق، سـرتـاسر

هـمه در حـالت سـفـر از خود            همه بی‌تاب چون نـسـیم سحـر

هـمـه دلـبـاخـتـه چـو پــروانـه            همه بر پـای شمع، خـاکـسـتـر

پــدران از تــبــار ابــراهــیــم            مــادران از قــبـیــلـۀ هــاجــر

عــارفــان قــبـیــلـۀ عــرفــات            شـاعـران عـشــیــرۀ مـشـعــر

هر یکی در مقـام خود سـاقـی            هر یکی در مـرام خود ساغـر

سـروهـایی بـه قـامـت طـوبـی            چـشـمـه‌هایی به پـاکـی کـوثـر

هـم رکاب حـماسه‌های عـظـیم            در گـذر از هزار و یک معـبر

در دل و جان کـاروان اکـنون            می‌تـپـد این نهـیب، این بـاور:

نکـند شوکران شود معـروف!            نـکـنـد نـردبـان شـود مـنـکـر!

مَـرحــبـا بـر ســلالــۀ زهـــرا            هـان! فَـصـَلِّ لــربّـک وَانـحَـر

می‌سزد حُـسنِ مـطلـعی دیگـر            وقـت وصف عـقـیـله شد آخـر

در نــزولـش ز مـنــبــر نــاقـه            خطبه خوانِ حماسه، آن خواهر

شـد عـصـا شـانـۀ عـلـی‌اکـبـر            پــای عــبـاس، پـلــۀ مــنــبــر

سرزمین، سرزمین گـل‌ها بود            پهـنۀ عـشق! وه چه پـهـنـاور!

شـد پـدیـدار صحـنـه‌ای دیگـر            کـشتی نوح بود و موج خـطر

ناگهـان در هـجـوم بـاد خـزان            کـنده شد برگه‌هـایی از دفـتـر!

کاش دستان بـاد می‌شد خشک            کاش می‌شد گـلـوی گـل‌ها تر!

کیست مردی که می‌رود میدان            که ندارد به جز خودش لشکر؟!

ترسـم این داغ شعـله ور گردد            مثل آتش که زیـر خـاکـستر...

آه! از زین روی زمـین افـتـاد            پــارۀ جـان احــمـد و حــیــدر

وَ زَنـی روی تـلّ بـرای نـبـی            صحنه را می‌شود گزارش گر

که بـیـا جـای بوسـه‌هـای شـما            شـده سـرشـار بـوسۀ خـنـجـر!

می‌بـرَند از تن عـزیز تو جان            می‌بـرند از تن حـسین تو سـر

آن طرف صحنۀ شگفتی هست            نه! بسی صحنه هست شرم آور

رفته از پای دخـتران خـلـخال            رفته از دست مـادران زیـور!

کاروان می‌رود به کوفه و شام            کاروان می‌رود به مرز خطر

کاروان می‌رود ولی خالی ست            جـای عـباس و قـاسم و اکـبـر

کاروان جاری است در تاریخ            کاروان باقی است تا محشر...

من کیستم مگر، که بگویم تو کـیـستی            بـسـیـار از تو گـفـتـه‌ام اما تو نـیـستی

من هرچه گـریه می‌کـنم آدم نـمی‌شوم            ای‌کـاش تو، به حـال دلـم می‌گـریستی

بایـد چـگـونه روی دو پـایـم بـایـسـتـم            وقـتی به نـیـزه تکـیـه زدی تا بایـستی

ای هرچه آب در بـه‌درِ خاکِ پـای تو            در این زمین خشک به دنبال چیستی؟

بـایـد بـمـیـرم از غـم این زنـدگـانـی‌ام            وقـتی که جز برای شهـادت نـزیـستی

توبـه‌هـایم را شکـسته اشـتـباه دیگـری            از گـناهی می‌روم سوی گـناه دیگری
لحظه لحظه پشت هم شیطان فریبم می‌دهد            می‌گـذارد بر سر هر راه چـاه دیگری

گریه باید کرد تنها در عزای تو حسین            توبه غیر از این ندارد هیچ راه دیگری

مثل حُر من نیز برگشتم که غیر از خیمه‌ات            نیست مارا در هـمه عالم پـناه دیگری
ای زمان در طول تاریخ اینچنین داری سراغ            بی‌کفن،لب تشنه،بی‌سر پادشاه دیگری؟
آه از آن ساعت از آن گودال و از آن قتلگاه            آه از آن تل که خودش شد قتلگاه دیگری
می‌کـشیـدند آه هم شمـشیرها هم تیرها            از دل هر نیزه برمی‌خاست آه دیگری
کاش در آن لحظه‌ها یا خواهرش آنجا نبود            یا نمی‌انداخت بر جسمش نگاه دیگری
انتقام خون اورا یک نفر خواهد گرفت            از پس این ابـرها پیـداست ماه دیگری

به شعر دوری تو چشم خون دوات من است           دوای دوری صحنت فقط برات من است

حـرم نـدیـده نه، آنکس که دیـده می‌دانـد           شب زیارت کویت شب وفـات من است

منـم که زائـر کـرب‌و‌بـلای خـود یـعـنی           که سینه‌ام حرم و اشک غم فرات من است

به وقـت ذکر تو رسـوا شـوم هـمان اول           جنون و مستی و دیوانگی صفات من است

که گفته روضه تان جزو مستحبات است           شعائـرت همگی جزو واجبات من است

به نیزه رفت سر تو که سر به سجده کنم           که گریه بر سر زخمی تو صلات من است

چرا چو کشتی بشکسته خواندنت آنروز؟           که آن سفینه بشکسته خود نجات من است

خدابه چشم تو بهتر ز کعبه محشوراست           مـسیـر کربـبـلا اهـدنـا صرات من است

بـکُـش مـرا که فـنـا می‌کـند مـرا مـرگـم           که جان به راه تو دادن فقط حیات من است

بنـای نـوکـری‌ام بی‌دلـیل، محکـم نیست            که در طراز شما سروری در عالم نیست

به قدر تو که خدا گفته است(اَنَا دِیَـتُک)            به پـیـشـگـاه الـهـی کـسی مُـکـرّم نیست

به این دلـیل که اسماء توست (ذکـرُ الله)            زمـان دَم، زِ دَم تـو دمـی مُـقـدّم نـیـست

(هُـوَالشَّهید وَ أنتَ الشَّهید) مشهـود است            صفات مُشـترکت با خـدای ما کـم نیست

تـویـی تـجـسـّم ما از خُـدای عـزّ و جـل            اگرچه ظاهـراً او در نظر مُجـسّم نیست

رسیـده‌ام به مقـامی که در منازل عـشق            حیات هردو جهان بی‌غمت فراهم نیست

بهشت معنی روضه ست روضه اوج غم است            که گفته است به فردوس حرفی از غم نیست؟

در آب چشم عزادارت ای حقیقت اشک            تقـدّسی ست که در آب چاه زمزم نیست

منی که از همه جا رانـده‌ام از این شادم            که جز رواق حـریم تو سر پـناهم نیست

تو را به بغض علی آن دوتا لعین کُشتند            فـقـط به خاطر دِرهم تن تو دَرهم نیست

تو گـوشوارۀ عـرشـی و می‌کُـشد مـا را            غمی که از کفت انگشت رفت و خاتم نیست

عالم همه یک نقطه‌ای از نونِ حسین است           عشق است چنین جاذبه در خونِ حسین است

زیبـاییِ احـساسِ من این است که جـانم           آن عاشقِ‌ دیـوانه وُ مفـتـونِ حسین است

این دل که اسیر است و در این دام گرفتار           چون آهوی سرگشتۀ هامونِ حسین است

عمری ست دلم بارِ غـم هجر کشید است           اصلاً بنویسـید که مجـنـونِ حسین است

بر سیـنـۀ قـبـرم به خـطِ خـون بـنگـارید           هان این دلِ سودا زده افسونِ حسین است

یا لیـتـنی کـنُت و مَعکـم وردِ لبِ ماست           دنیا به ابـد یکـسره مـدیـون حسین است

در کرب‌و‌بلا گـفـت گر هـیهـات ز ذلّت           چون عزّت و آزادگی قانونِ حسین است

در ظهـرِ عـطش کـرب‌و‌بلا وُ تهِ گودال           این قلبِ خدا هست که محزونِ حسین است

هرگز نشود مشعـلِ این واقـعه خامـوش           تا روی جهان صورتِ گلگونِ حسین است

تا نبـضِ جهان می‌زند، این دایـرۀ عشق           عالم همه چون نقطه‌ای در نونِ حسین است!

مثل شمعی آب باید گشت پای روضه‌ات           بـال باید زد دمـادم در هـوای روضه‌ات

اعـتقاد ما دو چندان می‌شود در تکـیه‌ها           رزق ما را می‌دهد اشک عزای روضه‌ات

خـادمـیـنت اکـثراً ریزه خـوران اکـبـرند           خیر و برکت می‌رسد پایین پای روضه‌ات

گریه‌های مـادرت شبهای جـمعه می‌دهد           عطر و بوی کربلا را در فضای روضه‌ات

با همان دست کـبودش فـاطمه روز ازل           نام ما ها را که بنوشته گـدای روضه‌ات

تا که بوی سیب از صحن و سرایت می‌وزد           روضه بر پا می‌شود در کربلای روضه‌ات

گـیسوان تو پریشان شد به دست قـاتـلت           مو پریشان کرده ما را ماجرای روضه‌ات

تو زمین خوردی که ما با اشک پاکیزه شویم           آه، ای شاه زمین خورده فدای روضه‌ات

خواهرت از خیمه‌گه تا قتلگه دامن کشان           بر زمین می‌خورد با هر وای وایِ روضه‌ات

تو راهم دادی و دارم دو چشمانِ تر از اینجا            کجا را دارم آقاجان؟! کجا را بهتر از اینجا؟!

نوشتی سردرِ هیأت؛ نجاتم میدهد عشقت            رسیدم توشه بردارم برای محشر از اینجا

خدا را شکر در کارم گره افتاد و برگشتم            به لطفت سر درآوردم دوباره آخر از اینجا

پرِ پـرواز لازم داشتم محـضِ طوافِ تو            گرفتم مثل فطرس عاقبت بال و پر از اینجا

میانِ روضه تحویلم گرفتی بینِ خوبانت            قسم خوردم نخواهم رفت جایِ دیگر از اینجا

تو هستی سیدالعطشان، و من سیراب از داغت            دلم آتش گرفت و آب؛ شد شعله‌ور از اینجا

به دستانت سپردم حاجتم را که شنیدم رفت            به عرشِ بیکران، خونِ علی‌ّاصغر از اینجا

امان از عصرِ عاشورا، تنت افتاد در گودال            تو را می‌دید روی تل چه مضطر خواهر از اینجا

جسارت شد به اهلِ خیمه و حرف از اسارت بود            طناب آورده و آغاز شد دردسر از اینجا!

یک کهکشان خطاست حجاب میان ما            کـردار نــارواسـت حـجـاب مـیـان مـا

شهرت بلای جان حـقـیران عالم است            اعـمـال پُـر ریـاست حـجـاب میـان ما

خود سر شدیم و درک بزرگان نکرده‌ایم            دوری ز اولـیـاست حـجـاب مـیـان ما

دیدی مرام و مشی شهیدان ز یاد رفت            غفـلت ز جـبهـه‌هاست حجاب میان ما

غـرق کـدورتـیـم، سـر سـفــرۀ کـریـم            این روح بی‌صفـاست حجـاب میان ما

تـقـلـید اهـل ذکـر زمین گـیـرمان کـند            گـاهی هـمین دعـاست حجاب میان ما

صاحب نفس، نفس بده ذکر شکستگان            اذکـار بـی‌بـهـاسـت حـجـاب مـیـان ما

ای شـاه نـیـنـوا به نـوایـی رسـان مـرا            این جـان بـی‌نـواست حجـاب میـان ما

جان جهان، جمال تو بر نیزه دیدنی ست            دوری ز نـیـنـواست حـجـاب مـیان ما

تـرسـم سـر بـریـده‌ات اظهـارمـان کند            هـجـران کـربـلاست حـجـاب مـیان ما

دارم از طفلی خودم را بی‌قرارت می‌کنم           هر چه دارم یا نـدارم را نـثـارت می‌کنم

تو قـتـیل گریه‌ای، پس من برای گریه‌ام           دیده‌ام را وقف چشم اشک بارت می‌کنم

آب می‌نـوشـم به یـاد خـشکیِ لـبهـای تو           با دو قطره آب خود را داغدارت می‌کنم

در حسینیه همین‌که روضه برپا می‌شود           گریه بر حال رباب و شیرخوارت می‌کنم

حنجـرت ذکر خـدا می‌گفت زیر نیـزه‌ها           بـینِ سجده یـاد جـسم نیـزه دارت می‌کنم

حال که از کـربلا دورم، میان روضه‌ها           هیأتت را گاه‌گاهی چون مزارت می‌کنم

می‌زنم بر سینه‌ام، چون نیزه خورده سینه‌ات           همچو میثم عاقبت سر را به دارت می‌کنم

از فرس افتادی و جسم تو مرکب کوب شد           تا قـیامت لعـنِ خـصمِ نـابکـارت می‌کـنم

در محفـلی که نام تو باشد گـناه نیست            غیر از دو دست تو بخدا تکیه گاه نیست

در مکتب تو بحث سفـید و سیاه نیست            حالم بدون یاد نجـف رو به راه نیست

توصیف قدر و منزلتت کار هر‌که نیست

دریـایی و وجـود تو مانند برکه نیست

نامت به زیر سلـطه کـشـیده لغـات را            در شیـشه کرده خون رقـیق دوات را

بـر هـم زده نــظـام هـمـه کـائـنات را            میخواهم از دو دست تو برگ برات را

لطفت زیاد و خواهـش دستان ما زیاد

مـا کـم ارادتــیـم و مــرام شـمـا زیــاد

دست غـزل به مرز کـمـالت نمی‌رسد            قــدّ قــلـم بـه اوج جـلالـت نــمـی‌رسـد

صد چشمه هم به جوی زلالت نمیرسد            بیچاره هر کسی به وصالت نمی‌رسـد

قولِ فـمن یَـمت یـرنی‌ات بـعـید نیست

جز دیدنت به وقـت وفـاتم امیـد نیست

بـاید نـوشت نـام تو را با دوات عـشق            زیرا که از تو بوده همیشه حیات عشق

پنهان شده به سایۀ عشق تو ذات عشق            پس اهدنا صراط علی شد صراط عشق

با تو مشخـص است مسیر درست‌مان

جـانـم فـدای نـام ” امــام” نـخـست‌مـان

دنـیـا شـبـیه نـقـطـه ای بیـن کـتـاب تو            مانده نگاه چرخ و فـلک بر جـناب تو

جـز فـاطـمه نـبـوده کسی بـازتـاب تو            صد آفرین به فاطمه صد مرحبا به تو

از تو تمام خـلـق بگـویـند هم کم است

آئـیـنه دار جـلـوۀ پاک تو فـاطمه است

تاریخ شاهد است که جز تو دلیر نیست            ذکری به غیر نام "علی" دلپذیر نیست

عیدی شبیه عـید سعید "غـدیـر" نیست            هرکس که با ولایت تو هم مسیر نیست

بیراهه رفته است به پایش ثبات نیست

راهی به غیر راه تو راه نجات نیست

پـیـدا نمی‌شـود احـدی بـرتـر از عـلـی            آقـاتـر و عـزیـزتـر و بـهـتـر از عـلی

در مـعـرکه کجاست دلاورتر از علی            صدها هـزار مرتبه پیـمـبر تر از عـلی

تعریف کرده ست چنان و چنین علیست

با امـر حق برای نبی جانشین علیست

تا قافیۀ شعر امیر است و غـدیر است            برخیز که هنگـام مراعاتُ نظیر است

الـیـوم که أکـمـلـتُ لــکـم دیـنـکـم آمـد            تا عـرش فراخوان تماشای امیر است

افـطــار در خــانــۀ مــولا بــنـشــیـنـد            هر خسته که مسکین و یتیم است و اسیر است

بــر طـبـل بـکـوبـیـد نــقـاره بـنـوازید            آواز بخـوانـید که بی مایه فـطیر است

مَن ماتَ عـلی حُبّ عـلی مـاتَ شهـیدا            آنانکه نُـمـردند بـمیـرند که دیر است!

این شیـهـۀ اسبـان ظـهور است می‌آید            هنگامۀ ما یَستوِی الاعمی وَ بصیر است

می‌چرخم و می‌رقصم و تقصیر خودم نیست            این شور و جنون را چه کنم عید غدیر است

من ماجرا را خوب یادم هست، چون کاروان ما جلوتر بود            پیکی رسید و گفت برگردید، دستور، دستور پیمبر بود

چرخید سرهای شترهامان چون با محمد بود دلهامان            فرمانبری از حرف پیغمبر، با حج برای ما برابر بود

خیل عظیم حج گزاران را گرد درختانی کهن دیدیم            کار بنای سایه بان‌ها با عمار و سلمان و ابوذر بود

زنگ شترها از صدا افتاد، از دشت حتی رد نمی‌شد باد            راوی به حرف خویش پایان داد، یعنی محمد روی منبر بود

«الیوم اکملت لکم دینی» « من کنت مولاه علی مولاه»            بانگ رسایی داشت پیغمبر، هرچند بعضی گوشها کر بود

آنها که می‌دیدند می‌خواندند از چشم پیغمبر مرادش را            آنها که نشنیدند می‌دیدند در دست او دست برادر بود

هم برکه هم دریا شهادت داد هم طور هم سینا شهادت داد            حتی شن صحرا شهادت داد حکم ولایت دست حیدر بود

از خندق و از بدر تا خیبر، تا لحظۀ آخر که در بستر            از ابتدا حرف از ولایت بود، آری! ولایت حرف آخر بود

غـدیـر مطلع شعـر بـلـند عـاشوراست            غدیر خم نه مدینه، که دشت کرببلاست

غـدیـر نـقـطۀ انجام یک رسالـت سبز            خـروش حنجـرۀ سرخ سیدالـشهداست

فـرازهای بـلـنـد صحـیـفـۀ عشق است            که تا همیشۀ تاریخ شیعه پا بر جاست

اگر که جاری فیض است و جوش چشمۀ نور            غـدیـر، نـقـطۀ آغاز غـربت دریـاست

مـگـر نـه ایـنـکـه یـدالله فَـوقَ اَیـدیـهِـم            فراز دست محمّد مگر نه دست خداست

مگر نه اینکه صلا زد به امر اَکـمَلتُ            و گفت هر که من او را ولی علی مولاست

علی در آیـنـۀ ذات نـور لـم یـزلی‌ست            اگرچه حّی علی نیست، عالی اعلاست

ز بَعد آنهمه بیعت که بسته شد در خُم            هنوز از چه پس از قرنها علی تنهاست

بدا به پنجره‌هایی که بسته سمت حضور            خوشا به آینه‌هائی که غرق نور ولاست

سـقـیـفـه لـکۀ ننگ است در دل تاریخ            غـدیـر مطلع شعـر بـلـند عـاشوراست

دستی به هم زدند و غدیر آفریده شد            اصلا عـلی از اول امیـر آفریده شد

جبریل از زبان خدا گفت: مصطفی            از ابـتـدا بـرای غـدیـر آفـریـده شـد

یک روز ریخت قطره‌ای از هیبت علی            در قـالبی حماسی و شیر آفریده شد

بیرون کشید روز ازل از دلش نخی            خیاط چیره دست و حریر آفریده شد

لب را ز هم گشود و سخن از بهار شد            پلکی به هم نهاد و کویر آفریده شد

ساقی کوثر است که از دست او نبی            جامی گرفت و خیر کثیر آفریده شد

اول خـدا نشاند عـلی را کـنار خود            دیگر هرآنچه بود به زیر آفریده شد

دل بُرد از خدا به نگاهی دم نخست            اینگونه شد که عشق اسیر آفریده شد

می‌دهد کعبه نشانـی قـبلۀ دیگر علی‌ست           سجده کن پروردگاری را که مایل بر علی‌ست

در حیاطِ صحنِ او خورده است خِضر آبِ حیات           سُرمه کن خاکِ نجف را چشمۀ کوثر علی‌ست

نـقـطۀ آغازِ بســم الله حـرفِ آخــر است           آمده قرآن بگــوید اول و آخــر علی‌ست

نیست نامش در نماز امّا اگر دقّـت کنیم           بعدِ الله آنکه نامش می‌شود اکبر علی‌ست

فرق بسیار است بینِ یارِ جبـر و اختیار           خوب می‌داند حَرا همراهِ پیغمبر علی‌ست

سنگ گر محکم بکوبد کُفر باکی نیست چون           سنگ روی سنگ این آیینه را سنگر علی‌ست

ختم خواهد شد به ده خط معجزاتِ انبیاء           آنکه نامش هم نمی‌گنجد به صد دفتر علی‌ست

دست روی دست بسیار است امّا در غدیر           آنکه دستش رفت روی دستِ پیغمبر علی‌ست

آیت اللهی که خلق الله را از روی لطف           در رکوعِ خویش می‌بخشید انگشتر علی‌ست

شمعِ سوزانی که فکرِ شمعِ بیت المال بود           محشری که ترس دارد در دل از محشر علی‌ست

کهنه پوشی که غلامِ تازه‌اش پوشیده است           جامه‌ای از جامۀ مولای خود بهتر علی‌ست

مــرد نشناســان مُریدِ مالکِ اشـتر شدند           غافل از آنکه مُرادِ مالکِ اشتر علی‌ست

خـاکِ پــای دُلـدل ش هم نیســتم امّـا دِلم           شورِ شیرینی که دارد تا ابد در سر علی‌ست

خَم نخواهم شد به غیر از سجده بر ایوان طلا           می‌پرستم آن خدایی را که سرتاسر علی‌ست

بسم علی حضرت رحمان علی            بـاطـن نــورانـی قــرآن عـلـی

نفس علی، روح علی جان‌علی            منکـر تو نیست‌ مسلمان عـلی

بــنــده ‌الـلـه شــدم‌ بــا عــلــی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی

کـیـست عـلـی آیـنـه دار خــدا            جـان‌ نـبـی بـود و نـگـار خـدا

بوده به دسـتـش هـمه کار خدا            در دل مـا هـسـت کــنـار خـدا

ای نـجـفـت کـعـبـۀ دلهـا عـلی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی

هرکه نشد خوارِ درت خوار شد            حُبّ تو میزان شد و‌ معیار شد

خـال لـبـت کـعـبـۀ سـیــار شد            شیـعۀ تو اصل و نسب دار شد

خورده به قـنـبر نسب ما علی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی

صدق تویی صادق و اصدق تویی            حـیدری و قـادر مطـلـق تویی

فــاتـح کـارزار خــنـدق تـویی            حکم رسول است فقط حق تویی

پـس هـمگی باطـلـند الاّ عـلی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی

گـوش بـفـرمـان لـبـت آفـتــاب            حُبّ تو ایمان شد و بغصت عذاب

با تو حساب بـدی‌ام بی‌حـساب            جای نبی در شب هجرت بخواب

گـفت نـبی بـین خـطـرها علی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی

سنگ تو بر سینه زدن دین ما            نـوکـریـت مـذهـب و آئـیـن ما

سر بـزن ای شاه به تـدفـین‌ ما            کـاش بــیــایـی دم تـلــقـیـن‌ ما

زود به دادم بـرس آنـجـا علی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی

روی جـهـاز شـتران‌ مـاه شـو            روشـنــی آخــر ایـن راه شــو

کـوری آن‌ چـند نـفـر شـاه شو            رخ‌ بـنـمــا و ولـــی الـلـه شــو

نیست کسی غیر تو مولا علی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی

آه که هنگـام‌ عـداوت شد و...            بـر ولـی الله خـیـانـت شد و...

پشت علی خلوت خلوت شد و            پشت در خانه قـیامت شد و...

گفت‌ در آن فاجعه زهـرا علی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی